Tek Silahımız Zaman

    

"Bir bölünmez ki insan, onu zaman bölüyor;
İnsan her an dirilip, her saniye ölüyor."

Necip Fazıl Kısakürek

Ölüm denilen bir sonsuzluğun olduğunu unutuyoruz çoğu zaman. Ölüm yokmuşçasına yaşıyoruz, sanki hiç göçmeyecekmişiz gibi bu dünyadan. Pişman olmayacakmışız gibi kırıyoruz kalpleri. Oysa bir gün bakacağız ama göremeyeceğiz. Pişmanlıktan kahrolsak da göremeyeceğiz. Gidenlerden geriye tek bir kelime kalacak…

"Keşke"
Keşke yapmasaydımlar, kırmasaydımlar…
Artık geri dönüşü olmayan bu yolun bir nebze daha farkına varacağız…

İşte o zaman anlayacağız ölüm ile hayat arasındaki o fani çizgiyi. Sevdiklerimiz tek tek göçerken sonsuzluğa, sıranın bize de geleceğini unutmamalıyız asla.

Tüm bu gerçekler varken neden kırılıyor kalpler ?
Neden bu kadar ciddiye alıyoruz bu fani dünyayı ?
Zaman geçiyor, zaman bitiyor, zaman ile birlikte biz de bitiyoruz.
Hayallerimiz bitiyor, umutlarımız bitiyor.
Henüz zamanımız varken, kadere ufak bir tebessüm etmenin vakti gelmedi mi sizce de ?

Belki de o zaman, ölmeden dirilmeyi seçeriz. Bitti denilen şeyler yeniden başlar. Hayatın cilvesi de bu değil midir zaten ? Bittiğini zannederiz, bir adım daha atarız… Sonra bir bakarız ki adım attığımız yer henüz başlangıç çizgisi bile değilmiş.

Yaşarken öldüğümüzü düşünüyoruz çoğu zaman, yaşamadan ölüyoruz aslında ya da yaşatmadan öldürüyoruz. Yaşamak için…

Zaman tek silahımız, bunu asla unutmamak dileğiyle…